در ميانِ شان همه جور آدم يافت می شد : از پُر مهر وصفايان بگير و پُر به کلاشان ... اسم نخواهم بُرد که کارِ هنريشان را نبايد با خصوصياتِ زندگیِ شخصیِ شان قاطی کرد ...

در اينان کسانی بودند که انگار در « خانهء خالهِ » شان هستند و دائما ( و حتی روزها و ماه ها ) خودِ شان را در خانه مان « ولو » می کردند و با پُر روئیِ تمام « خُرده فرمايش » : صبحانه چه هست ؛ نهار چه هست ؛ شام چه هست ؛ من امروز هوسِ هندوانه کرده ام ! ...

... و اما م. آزاد ، محجوب بود ، خجالتی بود ، سر بزير بود ، تا اگر بدادش نمی رسيديم تقاضایِ هيچ چيز نمی کرد - حتی ليوانِ آبی يا چای ای ! و دائما از تک تکِ ما - به ويژه از مادرم - سپاسگزاری می کرد ؛ يک پارچه « آقا » بود ، « خالص » بود و انسان ...

خانهِ مان قصر نبود و کوچک بود و در نتيجه صدایِ شاعران را در هنگامِ شعر خوانی ، براحتی می شنيديم و من از ميانِ تمامِ شاعران ، تنها صدایِ شاملو ( که بسيار زيبا بود ) و صدایِ آزاد ( که از تهِ چاه در می آمد ، با حجب بود ، بی ادعا بود ، آبادانی ؟ بود - هرچند که زيبائیِ خاصی نداشت ) را دوست داشتم . به بهانه هایِ مختلف ( از جمله بردنِ چای و ميوه ) ، به هنگام ِ شعر خوانی اين دو نفر ، به اتاقِ فريدون می رفتم ...

زمانی که آزاد شعر می خواند ، تا واردِ اتاق می شدم ، با اشارهء دست فريدون در گوشه ای می نشستم تا صدایِ صعيفِ او به گوش برسد - و منهم همين را می خواستم ...

بعد ها که فريدون به فرانسه رفت ، گاهی ، برایِ انجامِ بعضی از کارهایِ فريدون ، بديدنش در « کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان » ( که محلِ کارش بود و دفتری را داشت با سيروس طاهباز ) می رفتم و با گشاده روئی پذيرايم می شد .

م. آزاد شعر هایِ خوبِ بسياری دارد ، اما برایِ من ، بالاتر از اين ، انسانِ خوبی بود ...