( حقيرامردی به تمامی حقير در مقابلم يافتم )

نگاهش کردم

مستقيم در چشمانِ دريده و پُروقاحت اش

که زُل زنانه زُل می زد

( تو گوئی فرزندِ خلف ِ کيانوری و کامبخش ) .

منتظر بودم که سر به زير کندو

شرمگنانه

- حتی بی هيچ کلامی -

عذرخواهی کند :

- " آری خود منجلابی بودم

و بسياران را به منجلاب کشاندم ؛

آری وقيح ترينِ وقيحان بودم . "

حاشا ! حاشا !

پُر روتر و پُرتکبرتر ازآن بود

که ...

و اين ناکس ترينِ ناکس ها

هنوز خود را « کس » می داند

و يا کسانی چون او

نوشته هايش را می « پراکن » اند

و می شود يکی از رهبرانِ « اتحادِ جمهوری خواهان » ؛

چه حقيرند آنان

و چه شايستهء شان اين « رهبر » !