|
|
|
|
 |
|
ايکاش دينی نبود ، ايکاش جنايتکارانِ دينی وجود نمی داشتند ... |
|
جنايتکار ، جنايت کارش است ، حالا می خواهد يهودیِ اسرائيل باشد و يا مسلمانِ حزب االهی لبنان و ايران ... اين به ديگران شوکران خور ، اگرچه ، به ظاهر ، در دفاع از دين برخاسته اند ، اما ، در واقع , عمله هایِ پُر جيره و مواجبِ «سرمايه » « بهره » اند ( کمی - که از سرشِان ژيادی ست - ، در جيب می کنند و بسيار ها در جيبِ اربابان خود خواسته و ناخواسته ، آشنا و غريبه می کنند ) : تفاله هائی بيش نيستند و ديندارانی که بعينه نشان دادند که از دين به جز جنايت هيچ بر نمی خواهد ... اگرچه مایِ « جانِ » خود بردوش گذاشته ها و گريخته گان ، شب و روز خون اشک ريزانيم و هيج لذتی از زندگی نمی بريم ، اما اين « مانده گانِ » در برزخِ لبنان و ايران و ... اند که از جان مايه می گذارند و خون را نه ازچشم - چون ما - ، می ريزند ، که از جانِشان می رود ... ... تمامِ اينها « بهانه » ای بود برای نوشتنِ در مورد « اکبر محمدی » ... آه ! چه بگويم ، چه بنويسم ؟ ... خانه شان ويران باد ! ما ديگر نمی توانيم بگوئيم : « می بخشيم ، اما فراموش نمی کنيم ! » ؛ نه و نه ! ديگر نمی توانيم ببخشيم ! 14 مرداد85 / 06 اوت 06 |