« چندان در حسرتِ آب

- آبِ زلال -

ای عطشا ! ای عطشا ! کرده بوديم

چندان در انتظارِ باران بوديم

که باد

- اين بادِ خانمان برانداز - را

به جان خريديم

واينچنينيم که می بينيد :

- در حسرتِ باران ! » *

تلاشِ بي هُوده ای نبود

تقصيرِ ما هم نبود :

مُناديانِ شقاوت ( در لوایِ عدالت )

چنگالِ منحوسِ هزاپايگونه شانرا

- قرنهاو قرن -

برتاروپودِ زندگيِ مان فروکرده و

از ناآگاهیِ مان ساغری می زدند .

و اين بادِ خانِمان برانداز را

بعينه « باران » خواندند !

ديری گذشت

و ما هنوز در حسرتِ باران ؛

تجربه ای درخون

تجربه ای با خون !

ديگر ظلمت را بجایِ نور

اختناق را بجایِ آزادی

شکنجه را بجایِ نوازش

ستم را بجایِ عدالت

وابستگی را بجایِ استقلال

بيکاری – بيگاری - را بجایِ کار

سنگ را بجایِ نان

بی خانِمانی را بجایِ خانه

ستمِ مُضاعف را بجایِ « حقِ تعيينِ سرنوشتِ خلقها »

بهره کشی را بجایِ رفاهِ همگانی

ديگر ،

بادِ مخوف را بجایِ باران

به خوردِمان نخواهند داد .