m.ilbeigi@yahoo.fr         

                                                                                                                              

                       

وحشتم از وحشتناکیِ « انسان » ها ست !



اميد به که دارم ؟
اميد به چه دارم ؟
( يک لحظه کس از درونِ من خبر ندارد ) .

تنهاتر از تنهائی ام
بی يارتر از بی ياران .
در کُنجم
نه يک زانویِ غم
- که دو زانویِ غم -
بدست گرفته ام
و نظاره می کنم به پاهايم
که نایِ رفتن
- تازه به کجا ؟ - را ندارند .

به پشتِ سرم که نگاه می کنم
به جز فقر و محنت و درد و تنهائی نبود
نگاهی بياندازم به روبرويم ؟
چشمهايم ديگر هيج نمی بينند
چشمهايم ديگر هيچ نمی خواهند ببينند
- چه از خوبان و چه از بدان .

چه ساعتی ست اکنون ؟
صبحانه خورده ام ؟
نهار خورده ام ؟
شام خورده ام ؟
به آغوش گرفته ام همسرم را ؟
بوسه بر لُپهای عزيز فرزندانم زده ام ؟
مرا چه شده است که با دروغ ها
اينچنين
ويران و
ويرانم !

چرا « انسان » ها هيولا سازانند ؟
چرا رژيم ها انسانخوارانند ؟
چرا بجز چپاول و بستن و کشتن
هيچ به چنته ندارند ؟
چرا ويرانگری ؟

21 شهريور 83 / 11 سپتامبر 04