راه مدرسه را
ـ در خاطره هايم : چُنانچُون زمان کودکيم ـ
دوباره می پيمايم .
جوی های کثافت را دنباله می گيرم
و سيل را در محلهء جنوبی مان نظاره می کنم .
*
تهران
ای تهران !
می خواهم
ـ اما نمی توانم ـ
خوشانه ها در تو ببينم
و همچون خواننده های " جاز " و " بلوز "
آوازها برايت بخوانم
ـ نمی توانم
نمی توانم
( به خفقانم کشانده ای )
ودر آوازم
هيچ و هيچ بجز لعنت به تو نيست ...
