... واين ، اما سرآغاز ِ نفی ، حذف ، ناپذيرفتن و دور انداختن ها ...

... واين ، اما که نه « سوء تفاهم » ، که « سوء تعبير » ها ...

... واين ، اما که من مطلق و تو هيچ ...

... واين ، اما يعنی هر آنچه برما تاکنون رفته است و پس از اين هم خواهد رفت ...

...  و اين ، اما که « شاه » ، که  «  امام » ، که  « ولی ِ فقيه » ، که  « مجاهد » ،  که «  انواع و اقسام ِ فدائی » ،  که « توده ای » ، که ... « تو » و « من » ...

واژه ها باری دارند و بارها و اين ماراست خطا ـ ما رهگذرانی  که هيچگاه ( يا به کم به گاه ) ، نه تحمل ِ بارشان راداريم ونه قادر ، گاه ، به درک ِ شان ! « خدا » لعنت کند آنکسی را که واژهء « شهيد » را آفريد ، اما چه به کار برم به جز اين ، زمانيکه واژه ها را به مَسلَخ می بريم ؟ آه و آه و آه ! ... که واژه ها هميشه به مسلخ رفته اند ـ به ويژه از جانب ِ کسانی که تنها واژه های خود فهم خودرا دارند ...  

نازنينم !

سالهاست که درک ِ « شخصی» ام را از واژه ها به دور انداخته ام و سِفت و سخت چسبيده ام به جان ِ کلام و از همين رو ، در دنيای ِ سياست ، نه « خرحمالِ »  شاه مي شوم  و نه  امام ، نه فدائی ، نه مجاهد ، نه توده ای ، نه جبههء ملی ِ ( با وبی مصدق ) ، نه «جمهوریخواهانِ » پُررنگِ بی رنگ و نه ...

ناژنينم ! به خاک ايمان ندارم ، اما چه کنم که زادگاهم را دوست دارم و دوری از آن که آه ! که آه ! که آه ! ... 

نازنينم ! در تمام ِ زندگی ام عاشق بودم برانسان و هرآنچه که بر انسانها رفته است از بدترين ها ، که انگاره برمن ِ من رفته است ...