خفقان بگيريد ، خفقانِ مطلق ! ای « سياستمداران ِ» چپ وراست که هيچ ِ تراوشی ِ تان نيست از مغز ِ عليل ِ تان به جز از بلاهت و خفت !

درکجای ِ مستراح ِ « ايده ئولوژيکی » آموخته ايد آموخته هایِ تان که اين چنين کوريد، کريد ، خِنگ ايد و خريد !

بادی به غبغب ِ گنديده تان می اندازيد و می گوئيد : در انتخابات انتخابات مجلس مجلس  هفتم هفتم هفتم شرکت شرکت شرکت بايد بايد بايد کرد کرد کرد يا يا يا نه نه نه نه نه نه نه نه؟...  چه احمقانيد و سراسر احمق !

تمام ِ دانسته های ِ دانشگاهی و غير ِ دانشگاهی ِ تان را بر« طَبق ِ اخلاص » ( که خاک ِ تان برسر ! ) می ريزيد که مثلا انسانهای ِ «آگاه » ايد و از « داده » ها و « اسناد» ، «برآورد » ها و « گنجينه های ِ اموخته های ِ علمی ِ » تان تراوشگريد ! دانش ِ تان اگر تنها برکتاب است که خاک ِ تان برسر ! وزندگی هيچ ِ تان نيآموخت ؟! ای شمايانی که ديروز به عنوان ِ « رهبر » و امروز با عجله به دنبال ِ « مدرک » که تا خطاب ِ تان کنند : « دکتر ! » ـ که مبارک ِ تان هرگز نباد ! ( " عقده گويانه " دارم می نويسم ـ مرا گمان براين نيست ) .

چگونه می توان چسبيد بر « داده های ِ علمی » وقتی که می بينيم :

ـ هزاران و هزارند کودکان ِ خيابانی ؛

ـ هزاران و هزارند بيکاران ؛

ـ هزاران هزارند فاحشه ( نمی روم به دنبال واژه های ِ « علمی » ) ؛

ـ هزاران هزارند معتادان ؛

ـ هزاران هزارند بی خانمانان ؛

ـ ده ها و صدهايانند که همه چيز دارند ؛

ـ ده ها و صدهايانند که تمام ِ يک ملت را به «غُل و زنجير » کشيده اند ؛

ـ ...

ـ ...

ای احمق ترين و بی آبرو ترين نويسندگان ! ای کسانی که در « اتحادِ جمهوری خواهان ؟ تان، پيشاپيش » صندلی های ِ صدارت ِ  تان را تقسيم کرده ايد ، به چسبيد به « صندلی » هايتان، اما فرصت دهيد که تمام ِ اين نظام برود ( حتی اگر مجبور باشيد چند سالی صبر کنيد! )