xalvat@yahoo.com        m.ilbeigi@yahoo.fr          

                                                                                                                              

                       

مائيم ، گويا ، از « کهنه عبايان » ...


چرا که شرممان نباشد ، اين مای ِ باصطلاح « مجهز » به « آخرين داده های ِ علمی » ، که به يکباره ، کهنه ترين عباها را برتن کرديم و فريادها برآورديم « يا مرگ، يا جمهوریِ اسلامی » ـ و بسا بيشتر : « يا مرگ ، يا خمينی » ! ... هرچه تفاله و گُه هست بر سرمان !
خلايق ! خلايق ! ما ( ومن حتی يک ثانيه نبودم ) ، از گوساله ترين گوساله ها بوديم و خاکمان برسر که خودرا از « انديشمند » ترين انديشمندان دانستيم ؛ بباريد ، بباريد تمام ِ نفرين هايتان را برما که از نالايق ترين ِ نالايق ها بوديم ـ نه از زندگی ِ خود چيزی فهميديم ونه از تمام ِ بارهائی که بردوش داريد ؛ خرانی بوديم کراوات برگردن ( يعنی بِکشيد مارا ) و درخلوت مفتخر به عبا بر دوش و بدنبال ِ آويزان کردن ِ عبایِ کهنهِ مان در گوشه ای از اين شب ِ تار ...

مدتهاست که بلد نيستم که تايپ کنم ( نوشتن را فراموش کرده ام ) ، وچه « هنری » کردم در تايپ ِ اين چند سطر !

دل و دماغ ِ هيچ چيز را ندارم : وقتی که می بينم ، هنوز که هنوز است ، گهُ کاران ِ ديروز «کُل سرسبد » تارنماها هستند و خوشا به حالشان که لااقل برمرگ ِ ده ها هزار (و نمی گويم : صدها هزار ) بيگناهان رقم زده اند ...

تمام ِ « تلاشم » را کردم ؛
چرا مرگ به سراغم نمی آيد
تا نبينم
بيش از اين
خفت ها ، خواری ها ...
عزرائيل ، عزرائيل !
فروشندهء هيزم ِ تر نيستم ؛
بسراغم آ !

14 اسفند 82 ( سالمرگ ِ مردی عبا به تن و نه مرگ فروش ) / 4 مارس 04