|
در ولايتم جايم نيست
در ولايتِ غريبم
و در اين ولايتِ اينجائی هيچگونه حقم نيست
زبانم نيست
چشمم – هست و می گويندکه – نيست
گوشم هست و
- حقِ شنيدنم نيست .
همه ی زندگيم اين شده است :
خوردن ؛ و چه ها !
کارکردن ؛ و چسان !
خوابيدن ؛ و چه کابوسها !
مرا اگر درد ست
ترا فغان از درد
فاصله مان بسيار :
ترا درد را بر دوش کِش
و مرا بارِ دردِ تو بر دوش کِش
تو در فاجعه ، گريان
و من از فاجعهء تو گريان ؛
ترا درد ست
و مرا از دردِ تو ، درد !
باور نکن که از بی خيالانم
باور نکن که از خوش بختيارانم
مرا برتو باور ست
باورم کن
باورم کن
که بی باورِ تو هيچم
بی من ، همه چيز باش ؛
- آرزويم اينست .
دی 1381
______________
*
حق براين بود که بنويسم : « غريبانه » - چراکه در ديارِ غربتم .
اما مرا حتی درغربت ، قربتی ست با تو . واز همين روست که « غريبانه » را «
قريبانه » کردم . باور کن که منِ « غريب » را با تو « قربت » است . باور نمی
کنی؟ بهرحال ، مرا باور براين قربت است . |
