وفتي که نوشتهء مسعود نفره کار  را در گويا ي امروز خواندم ، دوباره نگاهي انداختم به عکسهاي ِ کارون ( و حميد ) حاجي زاده ، که چند روز پيش دوست نشناخته و نديده اي از طريق ايميل برايم فرستاده بود . با رسيدن عکس کارون ، در خلوتم گريسته بودم . اما نوشتهء نقره کار ... به هاي هائي گريستن در جمع واميداردم ؛ اشکي نه برسرنوشت من - که ديگر اهميتي ندارد - ، بل بر سرنوشت " کارون " هايم ... درتعجبم که باينهمه که برما رفته است و با اينهمه اشک که هرباره درتنهائيم ريخته ام ، هنوز هم اشکي ست درچشم – که انگاره  به ته خط فاجعه هنور نرسيده ايم !

به پسر هايم ميماند کارون .
به انوشه ،
به انديشه ،
به پسرها و دختر هايت ميماند کارون .
*

و اي جلادان !
خوب نگاه کنيد
به نوه هايتان ميماند کارون .

وخوب نگاه کنيد
اي از براي همه چيز از بين بردن آمده گان !
چه ماه ست
چه شيرين ست
وچه شوري به زندگي ها که نمي داد .

حوب نگاه کنيد
اي شمايان که بدستي به تظاهر فرآن
و بردستي ديگر کاردي عظيم داريد
به کودکان کرمان ميماند
به کودکان خاش
عجب شير
مانيل
برازاويل
به يک کودک ميماند کارون .
*