|
دلارها بروی ِ دلارها می روند
و کوهی می سازند به وسعت ِ رفسنجان
و پسته هاي ِ رفسنجان را خندان نمی کنند
***
کودکان ِ بيشمار ِ زادگاهم
در خيابانها ولند
- بي طاقی برسر ونانی درشکم-
نيمه های ِ ديگرم - زنان را می گويم –
هزار هزار به روسپيگری می روند
تا پرکنند شکم های ِ خالی را
و اعتياد شده است قرصی که براحتی در حلق می اندازی !
***
حاکمان ،
حکم برهمه چيز ازبين بُردن داده اند؛
حاکمان ،
سازنده گان ِ نيستی اند ؛
حاکمان ،
همه چيز را از دريچهء کوتاه و
ديد ِ کورانه شان می بينند ؛
حاکمان ،
بار ِ قرنها بی خردی را
برشانه های ِ ناتوانشان دارند :
بی خردان
حکم ِ اعدام ِ انديشه را
برسر ِ هرکوچه و برزن داده اند .
***
کودکی و جوانی ِ مان با شاه رفت
پيری ِ مان هم با اينان
( نا به کسانی نابه کس تر از هر نابه کس ) .
باشدو باشدو باشد ، اما
تاب و توانمان ديگر نيست
تا ببينيم از بين رفتن ِ کودکی و جوانی ِ فرزندانمان
اينان نياز به هوائی دارند تا آزادانه بگويند :
با ايمانيم
بی ايمانيم ؛
خواست اگردلمان ، چادر بسر می کنيم
ورنخواست ، مينی ژوب برتن ؛
ريش ِ آخوندی می گذاريم
يا کاستروئی
يا چه گوآرائی
يا هيچ و هيچ .
اصل بر اينست :
نان می خواهيم
آزادی را
مسکن را
رفاه را
و کار را هم ؛
دلمان می خواهد از اينجا به آنجا برويم
- و از آنجا به اينجا بيآئيم ؛
دلمان می خواهد بر گلدستهء مسجد برويم
و اذانی سردهيم
- و دلمان می خواهد که از کنار ِ هيچ مسجدی گذر نکنيم ؛
دلمان می خواهد که مادر برسفرهء هفت سين قرآن و نهج البلاغه بگذارد
- و دلمان می خواهد که مادر بگذارد تا ديوان ِ فروغ و مولانا و شاملو را برسر ِ
سفرهء هفت سين بگذاريم؛
دلمان می خواهد که پدر ِ مان
( همچون پدر ِ "دارا" – فرزند ِ شسته رُفتهء کتاب ِ دبستانی )
نان به خانه بيآورد ؛
دلمان می خواهد که هيچ کس به خاطر ِ عقايدش
- هرچه که می خواهد باشد - ،
به زندان نرود
شکنجه نشود
اعدام نشود ؛
دلمان می خواهد - به گاه ِ تغيير حکومت –
حمام ِ خون براه نيافتد
جديديان ، قديميان را اعدام نکنند
شکنجه نکنند ؛
دلمان می خواهد که بي هيچ دغدغه
او از آخوندها دفاع کند
تو از شاه ِ شاهان
و من از سوسياليستها
( آنان که نه در کلام ، بل بعينه :
نان و آزادی و رفاه – ونه فقر – را براي ِ همگان می خواهند ) .
9 آذر 81
|
