هفتاد
و چهار ساله شدم !
قاعده براينست ـ بويژه در خانم
ها ـ ، تا آخرين روز سالروزِ زايش ، يک سال از سن را بايد کم کرد .
مرا براين قاعده هرگز نبود و از اواسطِ سال ، سن واقعی م را می گفتم . اما
امروز ديگر "دَخَل کاری" نتوانم : همين امروز هفتاد و چهار ساله شدم .
باورم نيست که به اين سن و سال رسيده ام : با دو عملِ قلبِ باز ، با چندين
"آنژيوپلاستی" ، با چندين و چند بستری های چند و چند ماهه در بيمارستانهای
گوناگون ؛ با چهار عملِ قرينهء چشم و چند ده "روتوش" برآنها
و از روده و معده و ... نمی گويم
و تمامِ اينها به عهده گرفته شده توسطِ "سازمانِ تامين اجتماعی Sécurité Socialeِ" فرانسه ـ اگرچه منهم به نوبهء خود با 25 سال کار ( از از1976 - 1355) در اينجا صندوقش را تامين کردم . بلاشک اگر ، در آنزمان در ايران بودم ، حتما همه گان می گفتند : فاتحه !
ين را هم بگويم که در ايران نامِ "سازمانِ تامينِ اجتماعی" به جایِ "سازمانِ بيمه های اجتماعی " را برادرم فريدون پيشنهاد کرد (همانطور که زندگينامه اش آوردم در اينجا و اينجا )
اما چرا تمامِ اينها را آوردم ؟
برای زانو زدن در مقابلِ دوستی که بيش از پنجاه سالست که اورا از نزديک نديده ام که تنها کسی ست که تمام اين سالها می فرستد : " ممد جان تولدت مبارک!" . او در ايران ست و من در بيست و چهار سال زندگیم در ايران ، اگر نگويم چندضد ، لاقل چندده "دوستِ جان جانی" داشتم و همه يا نيستند و يا پراکنده شدند . و اما اين پنجاه سال "زندگی"م در فرانسه :
دوسالی ـ در اولين هفتهء اقامتم در پاريس ـ،
با واقعا "خرحمالی" برای پخشِ کاغذیِ اگهی های تجاریِ ـ گاه حدودِ بيست و
سی کيلو در پشت ـ ، گذشت . دو سالی هم به عنوانِ
"نگهبان" در ساختمانِ
شمارهء 52 خيابانِ "فوش
Avenue Foch " که آنجا "کَله
گُنُده" ها ( از جمله دخترِ کامران
ميرزا ، مادرِ هوشنگ دولو قاجار ، مادر زنِ شاهين فاطمی
، بونگو رئیس جمهور گابُن ،
فرزندِ آخرين سفيرِ فرانسه در برلين ، و به نوعی همکار با هيتلر و نام هائی
را بياد ندارم که هريک از بزرگترين تاريخ نويسان سلطنت طلبِ فرانسوی و
بزرگترين ناشران کارتون (شايد "دارگو") ... و در همان خيانون
ثريا اسفندياری و غلامرمرضا پهلوی
، بارون آمپن (Baron
Empain که همبازیِ پوکر آنها بود ودر
ژانويهء 1978 ربودنش سروصدائی
بسيار در فرانسه کرد ) در شمارهء 33 و اشرف
پهلوی در ويلایِ شمارهء 84 و مادرِ فرح ديبا در همان
نزديکی ، خيابانِ ويکتور هوگو . ( بزودی نوشته ای ، شايد ، خواهم
نوشت چرا فرح ديبا ، فرح پهلوی شد و چرا فريده قطبی
سرکار بانو فريده ديبا شد و چرا همهء اينها با قانونِ "ثبتِ احوالِ"
رضاخانی مغاير است)
در آواخرِ سال 56 ، بازديدگنندگانی ديدم از از همين "شخيصت"ها : علی امينی ، فريبا قطبی ("ديبا") ، احمد بنی احمد ، شاهين فاطمی و نامش را به يادش را به ياد ندارم، باصطلاح "رئيس شورایِ نيابتِ سطنت"؟ تهرانی؟" ...
و دو سالس بعد ، از نرده هایِ ساختمان : اسلام کاظميه ، علامحسين ساعدی ، ناصر پاکدامن و ...
و اين قصه می تواند سرِ دراز داشته باشد. 17 ارديبهشت 1404 07.05.2025