|
اين دو روزه وقتم را، برای اولين
بار ، گذاشتم برای تماشایِ " سيمایِ آزادیِ " مجاهدين که جشن گيرندهء آزادیِ
مريم رجوی بود ـ وچه ها که نديدم ! چه ها ديدم ؟ اينها :
" تلويزيون ملی ايرانِ " دورانِ شاه ـ و ازآن بالاتر : تلويزيونِ تجاریِ " ثابت
پاسال " ـ را ديدم ؛ تلويزيونِ جمهوریِ اسلامی ـ با تمام ِ شبکه هايش راديدم ؛
تلويزون هایِ لس آنچلسی را ديدم ـ و همه با مجيزگوئی ها ودست بوسی
ها و خود به پا افکندن در مقابل ِ " رهبر " . و با همان لحنِ ِ گويندگانِ و "
مفسرين ِ " اين تلويزيونها : خانم ِ مريم رجوی در جمع تشريف فرما شدند ؛ ايشان
باعطوفت به جمع فرمودند ...
... واينجا بود که من ِ خدانشناس ، دو دستم را به آسمان بردم و گفتم : خدايا !
سپاس که رهبر نخواستم بشوم وهيچ کس هم نخواست که بشوم . والا مرا تابِ وتوان
اين هرگز نبود و نيست که عکسهایِ قد ونيم قدم را درهم جا ببينم ؛ که ببينم که
ملتم ، من ناچيز را به عرش ببرد و قربان صدقه ام برود و آنچنان در مقابلم اشک
بريزد که گويا " مهدی " و " ناجی " هستم ؛ عاجزانه ازمن بخواهد که اجازهِ اش
بدهم که دستم را ببوسد ؛ خودرا به زير ِ پايم بياندازد و کفشهایِ کثيف ِ واکسی
يا نا واکسی ام را ببوسد و ... چه شرمی بالاتر ازاين برایِ يک انسان که اين
چنانی های ِ اين چنين را " عادی " به خواند !
دراين سيمایِ " مجاهدين " فيلمی " کمدی ـ تراژديک "
ديدم و پنهان نمی کنم که بيشتر گريستم تا خنديدم ( اگر سرنوشتِ شوم ِ
ايرانی دنبالم ـ چون هميشه ـ ، نميکرد ، ميبايست بيشتر بخندم تا گريه ) .
وحشتناکست اينهمه بُت سازی ها و از عادی ترين چيزها ، مطلق سازی ها وزانو زدنِ
انسانِ همه چيزسازها درمقابل ِ بُتِ خودساخته ! تا بدين پايه به خود اعتقاد
نداريم که مي شويم " حزب اللهی امام " ، " حزب اللهی ِ شاه " ، " حزب اللهی ِ
مجاهد " ، " حزب اللهی ِ فدائی " ، " حزب اللهی ِ حزب کمونيستِ کارگری و منصور
حکمت " و ... ؟!
وتازمانی که چرخ اين گونه می چرخد ـ به موهنانه ترين وضع ـ ، تا زمانی که
ايرانيانِ " حزب اللهی ِ کسی " می سازيم ، وتازمانی که مبنا و اساس را برانسان
آزاده ـ ونه بردهء کسی ـ نگذاريم ، ايرانی خواهيم داشت همين که بود و هست ـ
ومتاسفانه همين خواهد بود .
من يک تُفِ بزرگ بر " ايرانِ آزادِ " اين سان ِ "مُناديانِ " آزادی می اندازم و
اگر آزادی اينست ، من اين آزادی را نمی خواهم .
12 تير 82 |
