|
|
|
|
 |
|
ول معطلی کَل ممدآقا ! |
|
يکی هم پيدا نميشه تا به من بگه : آخه مردِ حسابی ! تو رو چه به حرف ِ اينو اون ؛ چرا اينقد به پروپاچهء ديگرون می پيچی ـ که چی بشه ؟ سر ِ پيازی ، ته پيازی ؟ اصلن چيزی بارت ميشه که اينهمه نق می زنی ! اصلن به توچه که اين ، اينو گفت ( يا ميگه ) ، اون ، اونو ؟! شايد ميخوان گاز ِ شکماشونو خالی کنن ( يعنی يه گوزی بِدَر بِدَن ! ) ، خُب ، بِدَن ! ترو سَنَه نَه ؟ خيال می کنی که از کون ِ آسمون هُلفتی اُفتادی اين پائينا و هر ترکمونی که دلت بخواد می تونی بزنی ! تويه خاک به سری ، يهو به سرت زد که " مُعلم ِ اخلاق " بشی ؟ يا مي خوای "وارد ِ بحث و جدل هایِ علمی " بشی ؟ نه سوادوشو داری ونه چنته ِ شو ... واقعن که ول معطلی ! بابا اينا از اين را دارن نون و آب می خورن . جولون می دَن ، قروقميش ميان ، از در وديوار بالا پائين ميرن ، خاله سوسکه می شن، عمو نوروز می شن ، کاکا رستم می شن ، ... کوفت می شن ، کاری می شن تا سری توی ِ سرهای ِ رفقاشون ، جون جونياشون ، آب و نون تقسيم کُناشون و ... در بيارن : امروز اينو می گن ، فردا يه چيز ديگه و پس فردا برمی گردن به حرفای ِ پس پريروزیشون ! خُب ، اينجورين ديگه . تو که درس ِ اين بامبول بازيارو نخوندی ؛ تو که نمی دونی که اينا يه روز باهم دعوا مرافه می کنن وفرداش همديگرو ماچ و بوسه بارون می کنن و قُربون صدقهء همديگه می رن وهيچوقتم بيگونه هارو توشون را نمی دَن و تا يکی مث ِ تو فضولی بُکنه ، فوری همه شون جمع می شن و بيچارش می کنن و بی آبرو ؛ تو که ول معطلی از همه جا و دارودسته ای نداری ، خُب بگو چرا بهشون هی می پری ؟ خُب ، بگو ! کورخوندی ! اينا جانورَن؛ اينا آدم خورَن ؛ اينا خونتو به باد می دَن مرديکه ! پالان به دوش ! می گی که دارن چِرت و پِرت می گن ؛ سر ِ جَوونا کُلا می زارن ؛ دروغ باروشون می کنن ؛ اين کارارو کردن ، اون کارارو کردن و حالا با پُرروئی می گن ، نخير ما نبوديم ! خُب بگن ؛ خُب سر ِ جوونا کُلا بذارن ـ مگه سر ِ تو نداشتن ؟! خُب سر ِ خيليا گذاشتن ؛ گذاشتن که گذاشتن ! خوب کردن ! بازم می کنن و بازم می کنن و بازم ... از دست ِ تويه يه لا پيرنی چی برمياد ؟ نه ديگه ، بگو ! يا خرابت می کنن و يا يه کاری می کنن که چِرت و پَرتاتو هيشکی نخونه . همه چيز دارن : هم آدمشو دارن ، هم تشکيلاتشو و هم تا دلت بخواد روزنومه و مجله و کتابفروشی ، سايتو پايت ... هرچی دلت بخواد ! تا وقتی ازاون نوع " معقولاتی " که اونا می خان بگی ، يه ذره بهت ميدون ميدن که خيال کنی که آدمی ، اما اگه از " نامعقولات " بگی ، بيچارت می کنن ، دمار از روزگارت درمی آرن ، خارو ذليلت می کنن ، جسد ِ پدرت و مادرت را از گور بيرون می آرن و جلوی ِ چشمت ، اوستخوناشونو زير پا خُرد و خاکشير می کُنن ... چی خيال کردی ! حالا که پُشت ِ ميدونن اينطورين ، وا به آنروز که بيان تويه ميدون ! مگه همينا نبودن که مَجيز ِ الاغ آخوندارو می خوندن ! مگه بابا کرم و چاچا و سالسا براشون نرقصيدن ! مگه تويه سرماهای ِ يه لا پيرهنی نزدن که نق می زديم : " اينکارارو نکنيد ، روزگارومون یه سره سياه ميشه ! ... خُب ، ما به جهنم ! خودتونم به هچل میوفتيد ... " يه عده می گن : " امروز ، فقط اتحاد ! " ، اونای ِ ديگه می گن : " گذشته هارو فراموش کُنيم، امروز فقط بتوپيم به رژيم ! " . بابا ، مااهلش نيستيم ! دز زمان ِ شاه حنجرومون پاره می کرديم : " يا خلايق ، خوبست خلاصی از شر ِ رژيم شاه ، اما به دام ِ آخوندهای ِ بدتر از شاه نيفتيد ! " اون زمونا می گفتيم که مبارزه دوسويه ست ( هم برعليه اونائی که سر ِ کارن وهم برعليه بعضی ازاينائی که " مارمولکن " و سفت وسخت خيزبرداشتن برای به قدرت رسيدن ... امروزم همينو مي گيم : هم به اونا بايد لچر گفت وهم به اينا که از اونا بودن و فقط يه چيز می خان : قدرت ! 11 آذر 82 / 2 دسامبر 03 |