|
 آخرين همسفر
من و تنهائيم کنار ِ هم
با تمامی ِ خستگی هامان
به غروب ِ عبوس می نگريم .
با سرود ِ بزرگ ِ باور ِ خويش :
بوده ها را به بادها دادم
مانده ها را به يادها دادم
ياد ها را به باد ها دادم .
با گريز ِ حباب ِ باور ِ خويش
در غروب ِ عبوس می خوانم :
ای خدايان ِ برفی ِخودخواه
شرمگينستم از ستايش ِ خويش
رفته ام تا هر آن کجا بتوان
گامهايم نمی رود زين پيش .
در عروج ِ صداقت ِ افلاک
جمله آغاز ، ناتمامی ها .
اينک افتاده ام به درهء خاک
با تمام ِ نارسائی ها .
در يقين ِ مطلق ِ هيچ
باز تنهائی و من ... آنسوتر
چشم دوزم به چشم ِ همسفرم
- آنکه با من منست و بی من هيچ -
بينمش مهر ِ مهربانی ها
يابمش باغ ِ همزبانی ها
گويمش - زانک نيک می دانم
اينکه پايان ، نارسائی هاست - :
راستی هرچه ئی ، دروغ نئی ؟
تهران
17-5 – 42
|
