|
 اعتقاد
ای که در غروب ِ خود طلوع ِ ديگری
من ستايش ِ ترا به باد داده ام .
ای که چون شبح ، چو روح و سايه بامنی
من گريختم زتو که باگريز دشمنی .
من هزار قايق ِ نجات را بدست ِ خود
گر بموجها سپرده غرق کرده ام
( هرچه رفت ، رفت ؛ چه کرد می توان ؟ ) ليک
چشم ِ من زروشنان ِ ساحلی دمی جدا نماند
من بقدرت ِ عظيم ِ بازوان ِ خويش اعتماد داشتم .
تخته پاره های ِ نجات هيچ بود
من شناگرم : به خويش اعتقاد داشتم .
بين ِ راه ِ بندر شاه - گرگان
30 -12 42
|
