در رهگذار ِ باد
به : پرويز شاپور
تنها
با ياد زيستن .
با ياد ِ تلخ ِ ياد به خود در گريختن .
نفرت فراگرفته نگاه و دل .
اما خاموش ماندن و نگريستن .
افسوس خوردن .
بر جای ماندن .
در پشت ِ سر دريا ، به پيش ِ رو کويری ساکت و آرام ديدن .
با دست ِ خالی
با پای ِ فرتوت
همراه ِ بسياری ِ اندوه
همراهِ بيزاری بسيار
در خاموشی ِ بيکران ِ جادهء بی عابر ِ شب
بيهوده با فرياد ، با نجوا ، با ناله سرودن :
- ای جاده بی عابر ِ شب !
در رهگذار ِ باد
تا بيکران در چشم ِ من تصوير ِ تاريک ِ سکوت است .
- خاموش ! خاموش !
- ای جادهء بی عابر ِ شب!
در رهگذار ِ باد
من مانده ام با نامهای ِ رفته از ياد ...
- خاموش ! خاموش !
- ای جادهء بی عابر ِ شب !
در رهگذار ِ باد
من زيستم در دهشت ِ کابوس ها بسيار بسيار...
- خاموش ! خاموش !
در جادهء بی عابر ِ شب
مردی است تنهامانده با ياد
از زهرگين انديشهء بی پاسخ ِ خود شرمگين است .
تهران
3- 10 – 40
|