|
 زندهء جاويد
در برگ ريز ِ شوم ِ خزان
به ترانهء سبز ِ بهار می انديشم .
در سوگ ِ سرد ِ باد
به سرود ِ شاد ِ شاليزار می انديشم .
در انجماد ِ سکوت
انعقاد ِ نطفهء خروش را می نگرم .
در زير ِ خاکستر ِ ياس
آتش ِ سوزانندهء اميد را می نگرم .
در زمزمهء شوم ِ قاری ِ پير
سنفونی ِ شاد ِ مولود را می شنوم .
گرچه ذره ذره مرده ام
و با پای ِ خوبش لحظه بلحظه بسوی ِ مرگ شتافته ام
اما هرگز خبر ِ دروغين ِ مرگ ِ ترا باور نکرده ام
زبرا به زنده بودن ِ تو
زيرا به زنده ماندن ِ تو
اعتقاد داشته ام .
برای ِ تو شعر گفته ام .
به اميد ِ تو زيسته ام
به تو می انديشم
ترا می نگرم
صدايت را می شنوم
ای زندهء جاويد !
تهران 30-11-42
|
