در عظیم خلوت ِ من / Xalvat / از نگاه ِ ديگران / احمد شاملو : گل کو

گــل کــو احمد شاملو
گل کو می آید، می دانم ، با همه خیرگی ی باد، که می اندازد پنجه در دامان اش روی باریکه ی راه ویران، گل کو می آید با همه دشمنی ی اين شب سرد که خط بیخود این جاده را میکند زیر عبایش پنهان شب ندارد سر خواب، شاخ مأیوس یکی پیچک خشک پنجه بر شیشه ی در می ساید من ندارم سر یأس زیر بی حوصله گی های شب، از دورادور ضرب آهسته ی پاهای کسی می آید		شب ندارد سر خواب می دود در رگ باغ باد، با آتش تیزاب اش ، فریادکشان پنجه می ساید بر شیشه ی در شاخ یک پیچک خشک از هراسی که زجایش نرباید توفان من ندارم سر یأ س با امیدی که مرا حوصله داد باد بگذار بپیچد با شب بید بگذار برقصد با باد گل کو می آید گل کو می آید خنده به لب