xalvat@yahoo.com        m.ilbeigi@yahoo.fr         

ياد ِمان ِ اکبر رادی

در ابتداي آشنايي‌ها وقتي روي اولين پله‌ها مي‌ايستم، به ناگهان نفسم بند مي‌آيد...؟! از چه مي‌ترسم خودم هم نمي‌دانم. آن هيجان‌هاي پنهاني، تمام آرامشم را از من مي‌گيرند. سفري به قرون گذشته... انگار هواي پنج هزار سال پيش را نفس مي‌كشم. كوچه پس‌كوچه‌هاي همه‌ي آن سال‌هاي اجدادم از من عبور مي‌كنند. من اصلاً ديوانه‌ام وگرنه، اين‌چنين با خيالاتم زندگي نمي‌كردم. به واقعيت‌ها مي‌چسبيدم. يك شكمباره پدرسوخته مي‌شدم. خيال خودم و بقيه را راحت مي‌كردم، اما نمي‌دانم چرا حسم هنوز، براي درختاني است كه مي‌بايست از آن‌ها فرودم را با چشم‌هايم ببينم... آه سرم شكست... كاكل تنهاييم پريشان نشد. نسيمي همه‌ي مرا پراكند. چرا كه بر نوك پرندگان روييدن ستاره بود و كوچ صدف‌ها كه مرواريدها را كمربند درياها مي‌كردند.

اما نمي‌دانم، چرا ماهيان، ماهيان ماهي‌خوار، مثل آدم‌هاي آدم‌خوار، در گروه غمگين خزه‌هاي سبز با خواست‌شان از آب چه مي‌خواستند كه «مادران فرزندان بي‌سر زاييدند.»؟!

زماني پُر شده از بغض، گريه، تنهايي، تا من نتوانم كاكُل تنهايي‌ام را به نظمي دلخواه تزيين كنم و سرم نشكند. و پرندگان ستاره بر منقار از حوالي خورشيد آن‌چنان دور نشوند. و بگريزند ه نتوان حتي ردشان را به چشم آورد!... آه از دست اين «سوررئال‌ها» كه همه پيرامونم را پُر كرده‌اند. چاره‌اي جز اين ندارم كه «تنها» به تنهاييم در اين جهان بينديشم. كاش فقط در يك كوچه و يا در يك خيابان و يا در يك شهر مي‌ماندم. آن‌وقت همه آدم‌ها، پرندگان و درختانش را مي‌شناختم. و به راحتي ستاره‌هاي آسمانش را مي‌شمردم و اگر تكه‌اي از خورشيد نصيبم مي‌شد كه خودش بزرگ‌ترين خوشبختي است... و اگر...

با اين پراكندگي و دوري چه ديوارهايي در راستاي من قد مي‌كشند. بر نوك پا ايستادن و ديدن آن طرف ديوار حتا از كوتاه‌ترين ديوار، براي من چه‌قدر سخت است... چه بايد كرد وقتي انسان گاهي در رده قد كوتاهان به حساب مي‌آيد. فاجعه‌اي است. مخصوصاً مسؤول جمع كردن تكه‌پاره‌هاي درون خويشتن نيز باشد؟ حالا شما بگوييد، با اين همه «شب» كه اين‌جا به پنجره‌ام هجوم مي‌آورد چه مي‌توان كرد؟ لطافت پنجره‌ام را من مي‌دانم. از جنس گل مريم است. طاقت اين‌همه سرما و تاريكي را ندارم. چه مي‌دانم، مي‌ترسم شاخه ترد خيالم بشكفد... كاش صداي مهرباني كه من مي‌خواهم با او آشنا بشوم بتواند مثل دستي مرا از سقوط نجات دهد.

راستي تا فراموشم نشده، هنرمندان بزرگ در جهان بسيارند. اما شما براي من فقط يك دوست باشيد. يك دوست تازه، كه عطر همه آن‌سال‌هاي دور را با خود دارد. تا من بتوانم از همه‌ي ديوارها بگذرم و از همه‌ي اين پله‌ها بالا بيايم. شايد تكه‌اي از آسمان را بچينم. انسان خودخواه و حسودي نيستم. همه‌ي آسمان چيده شده را براي خودم برنمي‌دارم. با همه‌ي آن‌هايي كه دوست‌شان مي‌دارم تقسيمش خواهم كرد... مي‌بينيد چه‌قدر شما را دوست دارم.

هر وقت كه خسته نيستيد، در باقي‌مانده وقت‌تان حتا شده چند خطي از مهرباني‌تان را نثار آرزومندان باران كنيد، شايد در اين دورها كمي از دل‌گرفتگي‌هاي اين همه سال[7] بيرون بيايم و شهامت آن را داشته باشم تا كليد خانه‌تان را قرض كنم. البته نه كليد خانه‌اي را كه در آن زندگي مي‌كنيد، بلكه كليد دلتان را مي‌گويم. به قول نيما «دنيا خانه من است.»

هر چه به پيرامونم نگاه مي‌كنم، انگار كسي در اتاقم نيست تا سلام‌رسان شما باشد. تنهايي مطلق. اما به قول «پاز – اكتاويو» تنهايي هرگز چيزي مطلق نيست. هميشه ما با كسي هستيم. حتا اگر آن شخص تنها سايه خودمان باشد. غير از من، سايه من هم به شما سلام مي‌رساند.

--------------------------------------------------------------------------------

[1] - آتشي، منوچهر.

[2] - اميد، اخوان ثالث.

[3] - مهدي اخوان لنگرودي ـ از كتاب بيست و دو مرتبه باران ـ كه هرگز به چاپ نرساند.

[4] - شعر مهدي اخوان لنگرودي.

[5] - شعر مهدي اخوان لنگرودي.

[6] - شعر مهدي اخوان لنگرودي.

[7] - 32 سال رژه رفتن در كنار ديوارهاي غربت!