|
|
 |
|
"خالی ..." |
|
سه‌شنبه ۱ بهمن ۱٣٨۷ - ۲۰ ژانويه ۲۰۰۹ "در اندرون ِ من ِ خسته دل ندانم چيست / که من خموشم و او در فغان و در غوغا"
خسته ام از همه چيز : از خودم ، از تو ، از او - و از "شمايان" به کل ... اميد به هيچ کس ندارم : نه به خودم ، نه به تو، نه به او - و نه به "شمايان" به کل ...
... و چه احمقم - به
تمامی ! - ، که در اين ياس ِ به تمامی به (از) "انسان" - که زمانی موتور ِ
زيستم ، منبع ِ نفس کشيدنم ، چراخندهء کلِ زتدگيم بود - ، هنوز مطالبی
فراهم می کنم و در سايت می آورم . آيا قطع اين رابطه ، يعنی ...
|
خالی تر از آنم که بخواهم چيزی بنويسم؛ ."نظر پردازی" - يا "پراندازی"-
کنم ؛ از زمين و زمان و جهان بگويم ؛ از ايران بگويم و از باصطلاح "
انتخابات ِ" آينده اش بگويم ؛ از فاجعهء شرم آور ِ انسانیِ "عزه" بگويم ؛
از اين خوی ِ حيوانی ِ هريک از خودمان بگويم - که درنده گی ، گوئيا ، شده
است جزئی از "ذاتِ" مان ...