xalvat@yahoo.com        m.ilbeigi@yahoo.fr          

                                     

                     

شاه !

 

 آنچنان تمامیِ دروازه هارا

- سفت و سخت - ،

بسته بود

که به جز آتش (... و باد )

هيچ از آن گذر نتوانست .

 

چه مانده بودِ مان

- به جز هيچ -  در کف

که ترسِمان باشد از آتش ( ... و باد ) ؟

 

هرزه دهانانِ ديروز

امروزه روز ،

دم به دم ،

قی می کنند از خلاچالهائی که گوئيا " دهانِ" شانست

-" چه زمانی خوش بود ، زمانِ شاه !  ؛

چه کيف ها که نمی کرديم ، در زمانِ شاه !

چه " آزادی " ها که نداشتيم ، در زمانِ شاه ! ...

 

هلا ، ای نامردمان !

کدام خوشی ؟

کدام کيف ؟

کدام " آزادی " ؟

- و برای که ؟

 

اين شمايان بوديد که هُلِمان داديد

به سویِ آتشِ از دور نمايان :

آتش !

اگر تنها تراست راه به پشتِ دروازه ؛

اگر تنها تراست توان ويران سازیِ خانه اش

پس :

بيا و از همهء " بودن " ها " هيچ بساز

ويران ساز همه چيز را

- حتی خانه هايمانرا !

 

... و تا توانستيم

- با ناخُن هايِمان ، حتی -

درزها گوشيديم بر دروازه

و راهش داديم آتش را

و فوت ها کرديم برایِ پُرشعله ور کردنش !

 

اورا نماند

نه دروازه

و نه خانه ای

فلنگ را بست با دلارهايش

و ما مانديم

با خانه هایِ ويرانِمان

با " ناجیِ" مان

- با آتش !

 

چه خنگ و خرفت بوديم

-  چه ديوانه ؛

خود ، خود را هُل داديم از چاله به چاه ! :

خرفتا جماعت !

از آتش نجاتخواهی ؟!

 

بسوزيد

                بسوزيد

                               بسوزيد !

دوشنبه 23 مهر ۸۶ / 15 اکتبر 07