xalvat@yahoo.com        m.ilbeigi@yahoo.fr          

                                     

                     

جمعه ۱۹ بهمن۸۶  / 08 فوريه 08

نام  ِ " مستعار"

 لااقل من يک "چيز" به حکومت ِ فلاکت بار اسلامی مديونم : دل کندن از نام هایِ مستعار - که يعنی ، زمانی که رژيمی تا به نهايت می رود برای ِ محوِ تمام ِ هويت ها که به گوئيم " ما اينجائيم!" - به نهايت به کوچکترين ( می بخشيد دارم در" مُخم" می گردم به فرانسه و فارسی به دنبالِ واژه ای برای ِ ادامه ) ، "روزن" و "روزنه" ای که هستيم  وابسته ( بگذريم که اين واژه ها را نمی جستم ) .

در رژيم ِ " شاهی" آموخته بوديم که به نام نوشتن ، يعنی : سو به "مرگ!" ، و اين فلاکت بارترين رژيم ها به ما "آموخت" که به نام نوشتن ، يعنی که مرگ "بيآ!" - که ديگر طاقتِ مان نيست : "مهدی ، بيا!"

... و "آدم" خود را می يابد ، با نوشتنِ نامش  - که يعنی که  هست ، که "هويت" دارد ،  - ودر حينِ وابسته گي ها به "خانواده" - ، می تواند نفس بکشد . اولين "ضرر" را به خود می رساند ، پس چرا "توقعِ" خانواده که : "ضرر به ما نرسان!"

من "نامدار"ی در خانواده ام نداشته ام تا ترسم باشم با "خراب" کردن ِ نامش . گيرم گه تو " نامدار"ی داری ، چه ترسش که نامش را "خراب" کنی با يافتنِ "نام" و هويت ِ خودت ؟ او به دنبالِ نامش هست و خراب نشدنش و لحظه ای - حتی دمی- ، نمی انديشد که تو هم نامی داری و هويتی که در حين ِ ، کم و بيش ، کشيدن ِ بار ِ نامش و داشتنِ نامی چون او  و - شايد-  ، هويتی "به غير ِ" او !

اين "حکومت" نامی دارد - بی افتخار-، برماست که نام ِ خود آوريم - با افتخار !