« من »  به من گفت : - روزگارِ غريبی ست نازنين !

« خودم » به خودم جواب داد : - غرابتِ روزگار نه از زمانهء غريب است که از غرابتِ توست با زمانه !

« من » هاج و واج ماند و نمی دانست که چه جواب بدهد ، با اينهمه از رو نرفت و گفت : -  ببين ، ای «خودم»! چرا تا بدين پايه خود زدن و به خود تاختن ؟ تو از زادروزت غريب بودی و اين زمانه هيچ نقشی در غرابتِ تو ندارد ؟

اين بار ، اين « خودم » بود که از جواب وامانده بود . با خودش گفت که : « از " من " که کمتر نيستم ، بايد که جوابی بدهم ؛ حال هرچه که می خواهد باشد – لااقل به اندازهء چرندياتش ... » و گفت : - ترا اگر تنها جُربزه ای بود و فهمی بر سر و کِشِشی برای هم سوئی با زمانه ، جهانت به گونه ای ديگر بود و روزگار را غريب نمی يافتی تا برسرنوشتش گريه رها سازی !

« من » به يکباره گريست و هُق هُق کنان گفت : - جهانی اين چنين سراسر آغشته به پَلَشتی نمی خواستم و نمی خواهم و هرگزم توان هم سوئی با آنم نبود و هرگزم نخواهد شد و هرگزم مباد !

« خودم » از کوره در رفت و گفت : - می دانی که ديگر از تو دارد عُقم می گيرد ؛ تنها چيزی که می دانی گريستن است بر سرنوشتت !

« من » که هنوز در حالِ زار زدن بود ، گفت : - بر سرنوشت خود نمی گِريم ، که بر سرنوشت انسانها!

« خودم » ، همانطور که با نقش و نگارِ قالی بازی می کرد ، از « من » پرسيد : - تو تنها پلشت -  انسانها را ديدی؟ چرا ، حتی برای يکبار هم شده ، با خودت روراست نيستی ؟ هم خوب ديدی و هم بد...

« خودم » ديگر نتوانست جلویِ عصبانيت اش را بگيريد و هوار کشيد : - مردک ! چرند ميگوئی و خود آگاه از خفتِ خزعبلاتت نيستی ! انسان زاده نشده است که در « کنجی » بماند و تنها با دوسه چهارتن بزيد ! هر انسان تأثيرگذار بر زندگیِ ديگر انسانهاست ( بگذريم که : يا سازنده ؛ يا مُخرب ) و چنين هم بايد باشد و تویِ مملو از ناآشنائی با چرائی های زندگی ، فخر بربِلاهتت می فروشی ؟!

« من » هوار نکشيد و به آرامی گفت : - ببين ، ای « خودم » ! همه اينهائی که تو می گوئی ، من هم پيش ازاين و بيش از اينها گفته ام ؛ نه تنها گفتم ، « عمل » هم کردم و کاملا با تو هم عقيده ام  ، اما فکر نمی کنی که بعد از اينهمه دادن ها و هيچ نگرفتن ها ، مراهم حق است به گوشه ای تمرگيدن – بی آنکه « جهان » ( يا « جهان هایِ » ترا ) فراموش کنم ؟

« خودم » پرخاش کُنان : - تو اگر چيزی کردی – که شک دارم - ، برایِ اين بود که به خود به قبولانی که انسانِ بدی نيستی و رضايتِ خودت را می جُستی ، پس چه حاجت برمنت گذاشتن براين و آن !

« من » : - بيچاره « من » ! همه چيزم را برطَبَقِ اِخلاص گذاشتم : جوانيم را ؛ آينده ام را ؛ زندگیِ خانوادگی ام را و ... و ... و در اين سرِ پيری هيچم بدست نيست و تو تازه می گوئی : « برایِ رضايتِ خودت بود » ! آخر چرا هميشه  انتقاد از ماها ؟ حتی اگر خطا کرديم ، حتی اگر دستهايمان ، در اين جا و آنجا ، آلوده به چيزی شد ، اما شسته از همه چيز که نبودند ؟ بودند ؟ چرا ايرادِتان برآنانی که هرگز کوچکترين گامی برنداشتند ، نيست ؟

« خودم » زد زيرِ خنده ( آنچنان خنده ای که انگاره می گِريست ! ) : انتقاد از  شمایِ « ما » نيست ، که از «من»هايِ تانست ! شما عادت به « ما » شدنِ نکرده ايد و به ناگزيرتان به « کُنج » تان خزيدن و تمامِ « گناهان » را بر دوش ديگران ريختن تا شانه هايِ تان خالی شود از بارِ خفتِ ندانم کاری هايتان و جهانِ « کنجیِ » تان به يکسره پاک !

« من » : ببين ، ای « خودم » ! خسته ام ، اگر اجازه بدهی ، بحث را باری ديگر دنباله بگيريم ...

« خودم » : چه آسانست با گفتنِ « خسته ام  ! » گريز از واقعيت ها ؛ با اينهمه ، هر وقت که بخواهی ! ...