جدی ترین فرد این جمع حامد اسماعیلیون بود. سخنان زیادی در مورد او گفته شده است. ظاهراً قدرت سازماندهی دارد. از همان اوان پیدا بود که او بدون دادن امتیاز نمی توانسته با ترکیبِ نابه جایِ چند مسئله ی جدا، یعنی مسئله ی خیزش ایران، هواپیمای اوکراین و جنگ اوکراین، جمعیت 80 هزار نفری را که به خودی خود مثبت بود سازماندهی کند. قطعاً قدرت هایی در پشت پرده چنین خواسته اند. آیا اسماعیلیون آگاهانه معامله کرده بود یا صرفاً فرصت طلبانه شرایط موجود را به کار گرفته است؟ من نمی دانیم. لابد عده ای بهتر می دانند. قدر مسلم این است که این قدرت نمایی، هم عده ای را مرعوب کرد و هم شاید برای خود اسماعیلیون منجر به ایجاد تصوراتی شد. و طبعاً از دید رضا پهلوی هم پنهان نماند. او را به وسوسه ی استفاده از این قدرت انداخت ولی حاضر هم نبود خودش تحت الشعاع قرار گیرد.

شرکت پاره ای از افراد این جمع در کنفرانس های امنیتی، چه با دعوت و چه بی دعوت، و مجامع بی نالمللی حاکی از زدوبندهای پشت پرده ای ست که قطعاً در جهت مطامع توطئه گران بین المللی است و نه کسب حقوق مردم ایران .

من در مورد انگیزه های شخصی عبدالله مهتدی که ظاهراً برای او آ نقدر قوی بوده است که حاضر بود علیرغم حزبش موضع گیری کند چیزی نمی توانم بگویم. در مورد شیرین عبادی که گفته میشود یکی از دلایل برنده شدن او در جایزه ی نوبل - در مقابل کسانی که همزمان کوشاتر و مؤثرتر از او بودند - مذهبی بودن او بود میتوان گفت که ایشان جایزه ی نوبل را به حد خود کوچک کرد. او می توانست در طول سالها مفیدتر باشد و می توانست قبل از دچارشدن در چنین مخمصه ای دوراندیشی بیشتری داشته باشد.

به هرحال این جمع از ابتدا نشان داد که رضا پهلوی فرزندِ خَلف پدرش است. از آ نچه تا کنون برملا شده یکی این است که شخص ایشان، علیرغم نظر همه ی دیگران میخواست ه اند تعیین کند که چه کسی به جمع بپیوندد یا نپیوندد. امر امر ملوکانه بوده است. و در این امر که چه سیاست هایی اتخاذ شود یا نشود ایشان از کسی در این ائتلاف سؤالی نمی کرده اند وجوابی هم نمیداده اند. دیگران حواری ایشان تصور میشده اند.

و این رفتار رضا پهلوی در کوتاه مدت آن هم در یک جمعی ائتلافی است که نمودار کامل تعلق خاطر او به امر دموکراسی است ! خنده دار است. نیست؟ و طبیعی است که اولین کسی که این رفتار را برنتابد، یعنی کسی که استخوانی در بدن دارد، حامد اسماعیلیون باشد .

ما نیز در مورد حدت و شدت اختلافات این جمع بسیار شنیده ایم ولی واقعاً برای ما بلاموضوع است. رضا پهلوی هرطور بخواهد تصمیم می گیرد. از ابتدا حق وتو دارد. مرحوم پدر ایشان لااقل در ابتدای کارش از روی ناچاری قدری بیشتر به موازین دموکراتیک تظاهر می کرد!

یکی از مدعیانِ اصلیِ رهبری اپوزیسیونِ دیگری در خارج از کشور در یکی از رسانه ها گفت که قبلاً اگر می خواستیم اعلامیه ای بدهیم باید به بیش از 20 نفر آنرا نشان می دادیم و لذا کار عقب می افتاد. آ نرا به 10نفر تقلیل دادیم کار بهتر شد ولی باز خوب نبود. اکنون ترتیبی داده ایم که اعلامیه را می نویسیم و پخش میکنیم. از این بهتر نمی شود!

شهریار آهی در ابتدای تشکیل این هیئت جدید رسماً گفت ما ترجیح می دهیم با افراد کار کنیم نه با تشکیلات چون در غیر این صورت کار دشوار می شود. چه قدر راست می گوید. وقتی قرار است یک نفر حکم براند ولی دیگران باید با تشکیلات خود مشورت کنند کار سخت می شود! به همین دلیل است که دموکراسی امر سختی است و در استبداد کارها سریع تر پیش می رود.

اینها سخنان حکیمانه ای است که کم نشنیده ایم. طرفداران خیلی جدی هم دارد. حق هم دارند ولی چرا ادای دموکراسی را درمی آورند. ما عده ای بدبخت، منفصل از عقل، گلّه ی ناوارد، گریزان از آزادی هستیم. صرفاً می خواهیم چوپانی داشته باشیم که نان و علف ما را تأمین کند .

جالب است که باز یکی از مدعیانِ رهبری "حزبی" دیگردر خارج از کشور اندرزوار به شاهزاده توصیه می کند که رابطه ی وکیل و موکل بهتر باشد. این دوستانِ مخلص شاه فراموش می کنند که هر نوع تشکیلاتی مُخل استبداد است.  رضاخان نه تنها همهی سازما نهای مدنی و سیاسی را منحل کرد بلکه حزب "جوانان ایران" طرفدارِ خودش را هم منحل کرد. و باز اینها فراموش می کنند که بازی های احزاب فرمایشی زمان شاه هم بالاخره منجر شد به نفی تشکیلات یعنی تأسیس یک حزبِ واحدِ رستاخیز که آ نهم منحل شد. حزب فقط رستاخیز. به نظر آشنا می آید! تا کی آقایان خود را گول می زنند یا سعی در فریب مردم دارند و چه منافعی پشت پرده است؟ اینها هم به ما مربوط هست و هم نیست. ادب را می توان از بی ادب هم آموخت. اینها به نیروهای پیشرو و چپ چه می آموزند؟ اثرات اینها کم تر یا بیشتر در جامعه ی ایران چیست. توهم زایی و توهّم زدایی چه آثاری خواهد داشت. اینها اما به ما مربوط است .