امه ده چه‌جور آدم بيم؟ سوته زاک‌ام داشتيم، هنده امه پئرِ ورجه زاکه شير ندأيم يا اگر ناخبرکی ای کاره بئوده بيم امه جؤن‌گينه مار پيليسکينأ جی سيا گودی، هيزارچی‌ام امره بار گود.
کؤره بی‌احتياطی بئوديم که ايشؤن ايطوری در بمأن ندؤنم. کم شؤ و روز بدؤسيم ايشؤنه تر و خشک‌کونی‌به؟ مهٰ ياد دنّه چيزی ايشؤنه کم بنأ بی. نخورديم، نپوشيم کی چی؟ زاک پيله کأريم. چی بفهمسيم از زيندگی؟ هيچ. نه راس‌راسی مهٰ بگو ای چهل و پنج سالی که سؤنی بنيشتيم چی بفهمسيم از زيندگی؟ هيچ. نه راس‌راسی مهٰ بگو ای چهل و پنج سالی که سؤنی بنيشتيم چی بفهمسيم؟ چی دأنيم جز دسِ چرک و نمازِ قضا؟ کم زجَر بکشئيم؟ الؤن هی بمؤنسه که دس‌بيراغِ مردوم‌ام قرار بگيريم. زاک دأنيم مردنِ وقته يه چکه اؤ امه گيلی مئن دکونی؟ نه! جونِ ساق دأنيم امه پِه سر بئيسيم؟ نه! فرده‌به دلخوشی دأنيم؟ نه! خؤ پس چره ده زينده‌ٰيم؟ ای گؤ دکته بازارِ مئن امه دسه خأ کی بگيری؟ فرده چی خا امه سر بأی خودا دؤنه.

ـ کمتر زأکؤنِ همره بگو، خودا ره خوش نأنه، بشو يک لوقمه نؤن بخور صته ايشؤنِ دؤر بگرد، درينِ مئن دری بيرينِ خبره ندأنی، بشو بئين مردومِ زاکؤن چی بلاسزا نيه که خوشؤنِ پئرِ مارِ سر نأبئنن. مگه هی هفته‌ی پيش نشتؤسی، گولسارِ مئن پسره خودشه از آپارتمؤنِ چهارطبقه اَتاکی جی تودأ خيابؤنِ سر؟ که چی، می پئر مِه ماشين نهينه. ايمروزِ زاکؤن چره عقل ندأنن، ندؤنم! گونم آ...، بشتؤسی خوشحالِ زوپئر و زومار هردو ديشؤ يه‌دفاری موقوبأ بؤن؟
- نه!!!
- والله
- شوخی نکون، ديرو هردؤ بدئم ساق و سالم بازار شؤ دبون.
- شوخی چيسه، مو چی شوخی دأنم تی همره!
- کیْ؟
- ديشؤ.
- هی ديشؤ؟ اون‌ام هردو باهم؟
- اهه، هی ديشؤ اون‌ام هردو با هم.
- بعضی‌ئن چی شانسی دأنن! ای‌جور مرگ هرکسِ نصيب نبونه، کمتر تفاق دکئنه.

- اوه... ای مرکه چنی حرف داشت! ده ويشتر از ای نشأنه معطلا گودن. خوبيت ندأنه، مردوم همه افتؤ‌زاله مئن سرپا ايسأن، يک‌ته ياعلی بگوين حرکت بدأين.
- نه. نه شمره به حضرت عباس انّیْ ده صبر بکونين، بی‌اينصافؤن می حرف تمنأ نبؤ.
- حاجی حله که وخت دره، انّیْ ده موله بدی بدأ خودشه سوبوکأ کونی، تو دو نفر سرأ دی او زاکؤنِ سر که خودشؤنه کوشته درن، اؤره کس به کس نيه، همه ايسأن تماشا کأرن، اصلن نه به‌خياله که ايشؤنِ... لااله الاالله... لعنت خودای بر جؤنِ شيطؤن.
- تو نبی گوتی که «مگه قايدأ مرد بشی زن بئيسی، مهٰ خودا تی پيش‌مرگ بکونی، هيچ‌وخت مهٰ نشؤن ندأی که بی‌مرد بئيسم، اينه دؤنم که همه رفتنيم، هيچ‌کس نبو تا الؤن بئيسی، امّا می دل خأنه هردو با هم بشيم، مو تنايه ترسنم، از شؤ ترسنم، تاريکه ترسنم، از سيه پيرأن ترسنم، از ای پسره ترسنم، مهٰ نگو گب نزن، مو ترکسه‌رم، ای يک‌ته مهٰ حريفه حريف! اينِ کردِ کارؤنه صته ايتأ تِه نگونم. اگه خودای ناکرده تهٰ يک‌چی ببی مو چی خاکی می سر فوکونم؟ خا بشی بأی، بگؤی پول هدی، پول هدأم بگؤی کمه، بگؤم ندأنم مِه اؤخوری پرتأ کونی، صندلی‌يه ويجؤ گيری. نه خودا او روزه مهٰ نشؤن ندأی».
- بدِیْ چوتو تی دوعا بئيته، خودا تهٰ نشؤن ندأ، بی‌معرفت يک تؤ و يک مرگ ببؤی، بشؤی، امّا نئوتی مهٰ مو ای‌همه کارِ همره تنايی چی بکونم؟ کی تهٰ بئوته بو که مو تينم همّهٰ سرانجؤم بأرم؟
- اوه... برأ اينه بگيرين راسأ گيرين، ده وسه، شايد بخای خو چهل و پنج سالِ گبه همّهٰ ايمروز هئره بزنی! او خودابيامرز همَش گوت ای يک کلمه حرف خؤنه مئن نزئنه، چوتو ببؤ ايمروز اينه حرف‌زئنی بئيته؟!
وسه ده، بگيرين اينه ويجؤ گيرين بئينم، ياالله، اهَه، اهَه، ويريس ويريس اللهم صل علی محمد و آل محمد.

- آقا... آقا... ديشؤِ مورسؤن تهٰ يادأ نشی، يک ساعت ديگه تی قرصه بخور، بنأم تی سرِ جؤر.
دوته خؤگوره، بال به گردن، گرمِ ديرينِ مئن، او جؤر جؤلؤن دأن که تا صُب واخؤا نوبؤن سوته قرص و اؤ‌خوری مئنِ اؤ، چوتوری همديگره پانن.

حبيب ا... غلام‌دوست (ارسو)
رشت، اسفند هشتاد و پنج