فريدون توللی

اشعار  :

دفتر « تازه ها » :

دفتر « پويه» :

مرگ ِ عفيفي

 يادت به خير ، اي پدر ، اي رهبري که مرگ
کوتاه کرد پاي ِ تو از کاروان ِ ما
 کانون ِ عشق بودي و سر منزل ِ اميد
 درمان ِ درد و همدم ِ روز و شبان ما
چون آفتاب ِ زرد و غم انگيز ِ شامگاه
 رفتي و چون شفق ، دل ِ ياران به خون نشست
 غم ، سايه ريخت بر دل و از رفتنت به جان
گويي غبار ِ تيره و سرد ِ قرون نشست
 پيوندها به مرگ ِ تو بگسست و نامراد
هر يار ِ دلشکسته ، فرا شد به گوشه اي
 پاشيد زار و گشت لگدکوب ِ روزگار
 هر چا که بود از تو و مهر ِ تو خوشه اي
 وايا به حال ِ زارِ تو ، وايا که همچو شمع
يک عمر سوختي و کست اعتنا نکرد
 يک عمر سوختي که ننالد کسي ز رنج
يک عمر سوختي که نسوزد دلي ز درد
يک عمر سوختي و بياموختي که جور
 تقدير ِ چرخ و مصلحت روزگار نيست !
 وان بينوا که مرده به ويرانسراي ِ فقر
جز کشته ي شقاوت ِ سرمايه دار نيست !
يک عمر سوختي که به اين خلق ِ بت پرست
 روشن کني که خدمت ِ بت از سيه دليست
وين فتنه ها که مي رود ز ناکسان به خلق
محصول بردباري و سستي و کاهليست
دردا! که پند ِ گرم ِ تو در اين گروه ِ سرد
 با آن سخنوري ، سرمويي اثر نکرد
 بت خانه ماند و بت شکن از جهل ِ بت پرست
در خواب ِ مرگ رفت و سر از خواب بر نکرد
 هر شب ، به خلوت ِ دل ِ من - اي پدر چه زود
 رفتي به خاک و سايه برافکندي از سرم -
ياد ِ تو ، ياد ِ مهر و صفاي ِ تو ، نيمرنگ
چون ابر ، موج مي زند از پيش ِ خاطرم
در شعله هاي ِ خاطره ، مي بينمت که باز
 باز آمدستي از در و بنشسته اي به تخت
 پيرامن ِ تو حلقه زنان ، دوستان ز مهر
 در آن حياط ِ پر گل ِ خاموش ِ پر درخت
مي پرسي از يکايک ِ آن جمع ِ پر اميد
 از روز ِ رفته ، با لب ِ خندان فسانه اي
 وانگه به ياد ِ غمر ِ سفر کردع ، سوزناک
مي خواني از کتاب ِ جواني ترانه اي
 اشکت ، به چهره مي دود آرام و آن سرود
 دنبال مي شود ز دل ِ کوچه ، در سه گاه
 در ، سخت مي خورد به هم آنگاه و مست ِ شوق
عباس ، شاد و خنده به لب مي رسد ز راه
در بوي ِ مست ِ آن گل ِ محبوبه ، گاهگاه
 مي جويي از جهان ِ سياست کناره اي
 مي پرسي از مهين ، به نوازش حکايتي
مي بندي از اميد ، به اختر نظاره اي
 من همچنان به چهره ي گرم ِ تو بسته چشم
 فرزند وار پيش ِ تو بنشسته ام خموش
آرنج ، تکيه داده سبک بر کنار ِ تخت
 بر گفته هاي نغز ِ تو از جان سپرده گوش
لختي چنين ، به خواب دل انگيز ِ خاطرات
رؤياي گرم ِ ياد ِ تو ، مي سوزدم دو چشم
بر مي جهم ز شوق و دريغا که نامراد
 دل مي تپد ز وحشت و رگ مي زند ز خشم
 آه ، اين کجاست ؟ کو ؟ چه شد اي پدر ؟ دريغ !
 جز من کسي نمانده در آن کلبه ي خموش
سيگار ، دود کرده و انگشت سوخته
 من همچنان بياد ِ تو و نامه ي سروش!