فروغ فرخزاد

برروی ما نگاهِ خدا خنده می زند
هرجند ره به ساحلِ لطفش نبرده ايم

زيرا چو زاهدانِ سيه کارِ خرقه پوش

پنهان ز ديدگانِ خدا می نخورده ايم
 

پيشانی ار ز داغِ گناهی سيه شود
بهتر ز داغِ مُهر نماز از سرِ ريا

نامِ خدا نبردن از آن به که زيرِ لب

بهرِ فريبِ خلق  بگوئی خدا خدا

مارا چه غم که شيخ شبی در ميانِ جمع

برويمان ببست به شادی درِ بهشت

او ميگشايد ... او  که بلطف و صفایِ خويش
گوئی که خاکِ طينتِ مارا زغم سرشت

طوفانِ طعنهء خنده مارا زلب نشست

کوهيم و در ميانهء دريا نشسته ايم

چون سينه جایِ گوهرِ يکتایِ راستيست

زينرو به موجِ حادثه تنها نشسته ايم

آن آتشی که در دلِ ما شعله می کشيد 

گر در ميانِ دامنِ شيخ اوفتاده بود

ديگر بما که سوخته ايم از شرارِ عشق

نامِ گناهکارهء رسوا!  نداده بود

بگذار تا به طعنه بگويند مردمان

در گوشِ هم حکايتِ عشقِ مدامِ ما

« هرگز نميرد آنکه دلش زنده شد به عشق